---

---

Dag lieve lezer, hoe gaat het met je? Is het ‘te doen’?
Hier gaat alles zijn gangetje. Gewoon. Zo is het goed.

In het creatieve paradijsje gebeurt het wel eens dat mijn bezigheden wat ondergesneeuwd worden door andere zaken die aandacht vragen… Bezig zijn in de tuin en omgaan met ‘onkruid of verwildering’… en zien hoe hommels (denk ik dat het zijn) hun intrek hebben genomen in nestkastjes die voor de meesjes bestemd waren. De natuur doet zijn ding, en ik kijk toe.

Een merel en een kauw krijgen ruzie over een rups… dat gaat met het nodige gekwetter en veel vertoon.
Waarom eten ze de slakken niet op? Want die vreten zelfs mijn stinkertjes kaal.

Terwijl ik observeer en alles wat er is en verandert aandacht geef, meandert mijn geest langs onontgonnen gebied op zoek naar inspiratie.
Uit het niets klinkt de naam van Georgia O’Keeffe.
Als ik vrij associeer zie ik vloeiende lijnen, detailopnames van bloemen, sensualiteit, ontvankelijkheid…
Dat zou een perfecte match zijn met het fluweelachtige gevoel dat gouache van nature heeft.
Iets dat zich zo duidelijk aandient, daar wil ik iets mee doen.

Na wat zoeken, ga ik aan de slag.
Ik merk hoeveel rust het brengt, die kleuren, die vloeiende lijnen, gewoon de beweging van het schilderen zelf… hoe mijn hand over het blad glijdt, als vanzelf.
Dat is flow.
Dat is wat ik zocht en kreeg.
Alweer ben ik dankbaar.

Dag lieve lezer, ik wens je een heel fijne dag.
Dikke knuffel en tot een volgende keer.
❤️

---

Dag lieve lezer, hoe gaat het met je?
Met mij gaat het behoorlijk.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets schreef.
Ik had inspiratie genoeg, maar ik was nogal benieuwd hoe artificiële intelligentie me misschien op weg kon helpen naar ‘vereenvoudiging’ of zo… Je hebt wellicht al gehoord van de chat robots die teksten schrijven… Vandaar dat ik besloot me er ook eens aan te wagen…

Ik vroeg aan de robot het volgende:
Schrijf een tekst van 250 woorden over lente, schrijven, verwondering.
Hieronder kan je lezen wat de robot antwoordde…
Ik heb er niets aan gewijzigd…

---

De lente is een seizoen van vernieuwing en verandering. Het is het moment waarop de natuur ontwaakt uit haar winterslaap en alles weer tot leven komt. Voor veel mensen is het ook een periode van verwondering en inspiratie.

Voor schrijvers is de lente een vruchtbare tijd. De natuurlijke schoonheid van de lente kan dienen als inspiratiebron voor poëzie, romans en andere vormen van creatief schrijven. De kleuren van de bloemen, het getjilp van vogels en de frisse geur van pas gemaaid gras kunnen de verbeelding van een schrijver prikkelen en ideeën oproepen die anders nooit zouden zijn ontstaan.

Maar de lente biedt niet alleen inspiratie voor schrijvers. Het kan ons allemaal in verwondering brengen. De manier waarop bloemen uit de grond schieten, de bladeren weer groen worden en de dieren ontwaken uit hun winterslaap, het blijft altijd een wonder om te zien. Het is alsof de natuur ons steeds opnieuw laat zien dat er altijd een nieuw begin mogelijk is, dat er altijd hoop is, hoe donker de winter ook is geweest.

Misschien is dat wel de grootste les van de lente: dat we moeten blijven geloven in de kracht van de natuur en de schoonheid van het leven. Het is een seizoen dat ons herinnert aan het belang van hoop en optimisme, zelfs in moeilijke tijden.

Dus laten we genieten van de lente en ons laten verwonderen door de schoonheid om ons heen. En wie weet, misschien leidt dat ons wel naar nieuwe inspiratie en creativiteit.

---

Tot hier de robot…
Ik moet toegeven, het is niet slecht… al kan ik creatiever zijn bij het kiezen van de woorden waarover die robot moet schrijven…
Wel voelt het een beetje vreemd aan…
Straks vervang ik mezelf door een robot…
Straks weet je als lezer niet meer of ikzelf de tekst schreef of de robot…
Vervangen worden: het kan soms snel gaan, vrees ik.
Voorlopig hou ik het toch liever in eigen handen.

Ik wens je een heel fijne dag.
Dikke knuffel ❤️