Eenvoudig

Dag lieve lezer, hoe gaat het met je?
Ik hoop dat alles goed is, of toch enigszins te doen.

Februari is ondertussen al voor de helft voorbijgevlogen, de vogeltjes weten niet dat het eigenlijk te vroeg is om al zo vrolijke voorjaarsdeuntjes te fluiten… bomen en struiken lopen verder uit, sapstromen zijn aardig op gang gekomen en de paaslelies staan al lustig in bloei…

Ik heb in mijn tuin een krulhazelaar.
Zijn takken krullen en kronkelen dat het een lieve lust is, maar ook daar zie ik de eerste knopjes en katjes verschijnen, dus ik kon maar best haast maken om mijn mooie boom in zijn wintertooi te tekenen en te schilderen.
Nu kan ik mooi zijn vorm zien en zijn takken, eens er bladeren komen lijkt hij gewoon verdwenen in zijn zomerkleed, met krullende bladeren, die me niet zo veel zeggen…

Op een droge namiddag ging ik er eens goed bij zitten, om te kijken, en om te zien… hoe hij zomaar intuïtief weet hoe hij kan groeien. Geen twijfel bij die boom: overtuigd van zichzelf, hij is een krulhazelaar, dus doet hij wat hij moet en dat is kronkelen…

Net zoals ik komt hij ook wel obstakels tegen… ik zou dan al rap een ietsiepietsie vloekje er tegenaan gooien… maar hij niet… hij gaat door, neemt een bochtje naar links wanneer rechtdoor niet lukt, en zonder morren keert hij terug om dan toch naar links te kunnen…
Ikzelf zou eerst een studie maken van de mogelijkheden en een of andere strategie bedenken om mijn doel toch te kunnen bereiken…
Het kan eenvoudiger.

Dat leer ik van mijn krulhazelaar, die ziet er ingewikkeld uit, maar is het niet.
We verkijken ons soms in eerste indrukken, maar wanneer we durven stilstaan en echt zien wat er is, liggen de oplossingen vaak gewoon voor het grijpen…

Wanneer ik kijk naar de op het eerste zicht lastige knoop in een tak van die boom, en ik probeer te volgen hoe deze is ontstaan, weet ik dat ik niet naar een probleem kijk, maar naar een oplossing.

Zo leer ik elke dag bij.

Ik wens je een heel leerrijke dag, dikke knuffel en tot de volgende keer…

❤️

Nieuw begin

Dag lieve lezer, hoe gaat het met je vandaag?
Het is een wat grijze dag in februari, maar toch hoorde ik deze morgen op mijn wandeling met Neltieke toch heel veel vogeltjes. Die zijn al een klein beetje in lentestemming…

Ik had een raar momentje gisteravond… ik moest een nieuw schetsboek beginnen… Aangezien ik elke dag teken of schilder gebeurt dat wel af en toe…
Dat is een spannend moment…
Een eerste tekening in een nieuw schetsboek.
Alsof een leeg blad soms al niet genoeg afschrikt, is zo’n onbeschreven boek vaak ook een beladen moment.

Aan de ene kant wil je met de eerste tekening de boel niet verknoeien. Aan de andere kant kan een eerste tekening de sfeer zetten voor de bladzijden die volgen… Het klinkt wellicht belachelijk, maar het is toch even zuchten en puffen eer de eerste verfstreek op het eerste blad neerstrijkt.
Ik wil er niet lang over nadenken, ik hou van spontaniteit en intuïtief en tenslotte is het maar een schetsboek, en daarin moet niks… want het is een plek voor groei en experimenteren… en toch… een beetje koudwatervrees had ik wel…

Gelukkig liet mijn inspiratie me niet in de steek.
Ik zette mijn voeten stevig op de grond, rechtte mijn rug, deed mijn tenen wortelen alsof ik een boom was die wel wist wat het kon worden… ik haalde enkele keren diep adem en zo belandde ik tussen de bomen op een pad… op mijn pad dat zich gaandeweg wel zal aftekenen… misschien leidt het naar nieuwe verhalen en nog onontdekte dingetjes… wie weet…
Ik wandel verder, met zwart haar, een rode jurk en zwarte bottekes… Wie me kent weet vast dat ik geen enkele van die ‘accessoires’ heb… maar ach, hoe het ook is… in ieder schilderij zit ergens wel een zelfportret verscholen… Misschien ben ik wel een boom…

Ik ben klaar om alweer te beginnen met het vullen van tachtig pagina’s. Ik ben vertrokken op een nieuwe reis en dat geeft in alle geval een goed gevoel en houvast.

Ik wens je een heel fijne dag.

Dikke knuffel 🥰