---

Dag lieve lezer, hoe gaat het met je?
Hier gaat het leven gewoon zijn gangetje.

Ik ben creatief goed op dreef, wat niet wil zeggen dat alles wat ik teken of schilder van ‘goede kwaliteit’ is, of toonbaar is.
Het hoeft ook niet.
Ik gebruik mijn creatieve mogelijkheden als middel om het leven en alles wat daarbij hoort te ‘processen’… of te verwerken.
Al moet ik toevoegen dat het uitzicht op de lente en het herleven van de natuur ook een handje helpt.
Ik schrik wel een tikkeltje omdat het ineens wel weer snel lijkt te gaan.

Ik zie het uitbundige geel van de forsythia en al pril groene blaadjes op een krulwilg.
Ik loop elke dag wel een paar keer met de opmerkzaamheid van een speurneus op en neer in de tuin om te zien of er hier en daar niet weer iets nieuws de kop opsteekt, dat ik enkele uren ervoor nog niet had gezien.
Ik geniet van dat ontluiken.
Het vervult me met verwondering en dankbaarheid.
Het maakt me blij en gelukkig.

Op zo’n momenten lijkt het wel alsof ik gewoon zeeën van tijd heb, alsof tijd bijzaak is en er niet toe doet.
Ik heradem.

Als ik me dan aan mijn tafel bij het raam zet om iets te gaan schilderen, grijpen mijn handen naar kleuren die het witte papier omtoveren in een uitspatting van gelen, en er verschijnen vormen van ontluikende blaadjes die suggereren dat ze kronen zijn van bomen die na een winter in hun sapstroom voelen dat het tijd is voor lente en leven.

Ik hoop op voedende dagen.
Dagen die dragen.
Dagen die luchtigheid, licht en lichtheid brengen.

Dat wens ik je eveneens van harte toe.
Nog een heel erg fijne dag.
Dikke knuffel.
❤️

---

Dag lieve lezer, hoe gaat het?

Ik ben vroeg uit de veren gesprongen deze morgen.
Ik zie de blauwe lucht, de zon die van de partij is.
Op de drinkbakjes en badjes van de vogeltjes in de tuin ligt een dun pelletje ijs…
Het belooft een mooie dag te worden.

In mijn keuken piept de eerste zon binnen…
Dat zie ik als een klein gelukje en als het moment waarop de natuur aan een heropleving begint na een winterperiode.
Ik ben zelf ook natuur, dus mijn gemoed voelt iets lichter aan, en ik krijg weer moed.
Net zoals de vele vogeltjes hun deuntje met veel toewijding en toonvastheid laten horen, schraap ikzelf mijn keel, ik lanceer een kleine kuch, en daar weerklinkt mijn eigen lied.
Over het juist zingen van de noten ga ik het niet hebben, omdat het er helemaal niet toe doet…
De lyrics verzin ik ter plaatse en direct.
Ik zie dat de gevleugelde vriendjes er even hard van genieten als ikzelf.
Het heeft iets bevrijdends.
Elk lied dat ten ik berde breng is immers een uniek stuk métier…

Dromen kan geen kwaad natuurlijk.
Al bedenk ik dat ik op school alleen en luidop zingen voor de klas bijzonder gênant vond.
Het voordeel (toch nog eentje gevonden!) van ouder worden is dat ik over die schaamte wel ben heen geraakt.
Dat kwam met tijd en boterhammen.

Ik heb al een vroeg ochtendwandelingetje gedaan met Neltieke… telkens ze blijft staan aan een boom of een grasspriet om te snuffelen wacht ik geduldig tot ze ermee klaar is.
Ik moet haar op zo’n moment niet storen, want dan is ze bezig met haar ‘socials’… Het palet aan geuren herkent ze moeiteloos… het is haar facebook en instagram en zo…
Af en toe moet ik wat meer geduld opbrengen, omdat ze zelf iets aan ‘t posten is… zodat iedereen op de tijdlijn netjes kan zien dat ze er al heel vroeg gepasseerd is…

Op al die rustmomentjes kijk ik naar wat ik zie… naar de bomen dichtbij, of veraf… mijn blik glijdt over het landschap, en zo is het goed.

Ik heb de bomen geschilderd in de negatieve ruimte…
Waarmee ik bedoel dat ik niet eerst de boom ingekleurd heb, maar wel de ruimte errond… in laagjes…
Voor wie het begrip kent, vertel ik niks nieuws.

Misschien voelde de winter wel aan als een soort negatieve ruimte, wat kouder, wat donkerder, wat moeizamer…
ik voel dat het nu tijd wordt om positiviteit toe te voegen…
en te blijven hopen dat alles lichter, klaarder, duidelijker, draaglijk, zachter en comfortabeler mag worden.

Ik wens je een heel fijne dag.
Dikke knuffel.
❤️