Dag lieve lezer, hoe gaat het met je?
Wat is het lang geleden dat ik je dat nog eens heb gevraagd.
We beleven met z’n allen woelige tijden.
Het is in de grote mensenwereld verre van vredig en eenvoudig.
Daar kan ik weinig of niks aan veranderen.
Omgaan met mijn eigen grote kleine wereld is soms al een hele opdracht. Dat lukt de ene dag al wat beter dan de andere.
Neltieke ligt hier op haar zeteltje naast me…
Wat ben ik blij dat ze er is. Want dat is een wonder op zich.
Een week of zes geleden was ze zo ziekjes geworden dat ze drie dagen aan het infuus heeft gelegen.
Terwijl ik zelf ook aan het infuus lag in de pijnkliniek.
Kwestie van goede planning is dat dan.
Of gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden.
Na drie dagen bang afwachten kwam ze terug naar huis.
Maar ze had alle vertrouwen dat ze had in mij, in het leven, in de dokters en mensen in het algemeen verloren. Ze wou niks meer. Ook haar broodnodige medicatie niet.
Ik heb toen afgewogen of het niet beter zou zijn dat ze zou inslapen…
het had gekund…
maar het kleine dametje heeft me al zoveel geluk gegeven dat ik het toch kon opbrengen geduldig te wachten tot het tij eventueel zou keren…
Geen medicatie wilde ook zeggen dat ze er op eigen kracht doorheen zou moeten geraken.
Dat deed ze ook.
Net zoals ik zelf terug haar vertrouwen kon winnen.
En nu wandelt ze weer mee aan mijn zijde op haar dagdagelijkse toerkes.
Wat ben ik daar zo dankbaar voor.
Het tij kan keren, heb ik geleerd.
Soms ten goede, soms ten kwade.
Met Neltieke viel het dubbeltje op zijn kant gelukkig naar de goede kant.
Terwijl alles zowat in de soep draaide, hield creatief zijn me bezig en overeind.
Ik schilderde in oktober een hele maand vogels, Miranda Meulenkamp had vogeltober opgezet, en daar ging ik behoorlijk in mee…
Ik had iedere dag een ‘opdracht’ uit te voeren… elke dag een vogel, terwijl er verder druk aan het herstel gewerkt werd.
Zowel door Neltieke als door mezelf…
Of we al zijn waar we moeten zijn?.
Dat weet ik niet.
Ik denk het niet.
Ik heb er geen idee van.
Maar ik volg het creatieve pad verder zoals ik altijd al heb gedaan.
Want dat is mijn weg.
Dat is het pad van de hoop, het pad dat rust kan brengen, het pad dat een uitweg biedt als de rest troebel oogt.
Ik wens je een heel fijne dag of avond.
Dikke knuffel en pootje van Neltieke, en tot een volgende keer. ❤️
Het creatief paradijsje 