Ik stap verder. Ik hoor een broos geritsel van bladeren.
Onder mijn schoenen hoor ik gekraak van grind, en het breken van afgevallen verdroogd blad.
De herfst lijkt vroeg te komen, bedenk ik, terwijl de zon aan een meedogenloze klim naar tropische hoogtes begint. Op haar weg daarheen raakt ze de toppen van de populieren, die fier hun bladranden en hun oude stammen laten schitteren in het felle ochtendlicht.
De bomen zijn hoog. Ze zijn versleten. Ze zijn kapot… Ze zouden gekapt worden en vervangen door jongere exemplaren…
Zo lijkt het in een mensenleven ook te gaan.
Daarbij doet de grootte en de hoogte er niet toe.
Zo’n populier is dertig meter hoog… loop ik te bedenken…
Ik lijk heel klein. Ook heel dankbaar, dat ik ze elke dag zie.
Ze hebben me erg veel gegeven.
Troost op moeilijke momenten.
Schaduw bij hete zon.
Ze bieden me een pad om te bewandelen, om mijn gedachten te herkauwen en te verteren.
Ze zuiveren een bedrukt gemoed en laten de energie terug stromen.
We zijn vrienden, de bomen en ik.
Zelfs als ze verdwijnen zal ik ze blijven koesteren.
Als ik terug thuis kom, na mijn wandeling, is de zon weg.
Even niks van een dagje hittegolf…
Het is nog vroeg en het kan snel keren.
Misschien zit ik deze middag toch te puffen… wie weet.
Ik begin aan mijn dag.
Ik wens ook jou een heel fijne dag.
Dikke knuffel
❤️
Het creatief paradijsje 