Verzopen

Het zal je maar overkomen.
Geboren als tam konijntje en ontsnapt.
Verloren gelopen. Op de dool geraakt.
Zelfs als je heel erg mooi bent, wit met donkere vlekjes, dan nog wil niemand je in huis.
Tja, wat doe je dan?
Bang worden natuurlijk.
Je verstoppen en wegkruipen.
Je schuilhouden voor alles waartegen je niet bestand bent.
Uiteindelijk word je ongrijpbaar.
Alsof de duivel ermee gemoeid is regent het ook nog pijpenstelen, en dat bij een aanwakkerende zuidwestenwind.
Laat dat nou net niet je favoriete windrichting zijn. Dan probeer je maar wat beschutting te zoeken in het struikgewas.
Gras eten, ook al komt dat eenzijdig voer je lange oren al uit.
Hulp lijkt er niet te komen.
Dan maar een beetje proberen genieten van het mooie uitzicht.
Blikken dozen met ramen in rijden achteloos voorbij…
Zouden dat nu auto’s zijn?
Ze zijn snel, en uit sommige komt zelfs luide muziek…
Het konijntje herinnert zich nog de waarschuwingen die het van thuis meekreeg…
Pas op voor de grote weg.
Pas op voor de vreemde mensen.
Nou, hier zit ik dan, denkt het konijntje…
Het wordt er vast niet beter op.
Het laat zijn lange oren wapperen in de lauwe wind.
Het recht zijn haar om de nattigheid die uit de lucht valt uit zijn malse vacht te houden.
Ontsnapt.
Weggelopen.
Ik dacht dat ik mijn grenzen kon verleggen.
Ik dacht: ik trek de wijde wereld in, ik verken de buurt…
Ik kan enkel dromen van mijn bedje in stro.
Daar waar de nachten warm en geborgen waren, en waar ik me geen zorgen hoefde te maken…
Ach. Ach. Ach.
Wat moet ik met mezelf?
Wat moet ik met die grote boze wereld.