Bij valavond, zag ik de maan in volle glorie opkomen tussen de bomen. Verwonderlijk en adembenemend was de combinatie van het zwakker wordende daglicht, een streling van een frêle zonnegloed op de kalende takken van de populieren, met aarzelend in dat schilderachtige tafereel, de mooie goud oplichtende maan.
Dat op foto vastleggen vanuit de losse pols, is bijna gedoemd te mislukken. Maar het is altijd wel het proberen waard, je weet maar nooit.
Ik richtte onhandig mijn lens… het was gewoonweg stuntelig, vond ik.
Ik gaf er de brui aan.
Het werd algauw donkerder, en frisser ook.
Wat liep ik daar dan met mijn camera te doen?
Om wat voor duistere reden ook, ik bleef op het vochtige gras ter plaatsen trappelen. Ik ging niet naar binnen, al wist ik ook niet waarom ik buiten bleef hangen.
Voor ik het goed en wel besefte, hoorde ik in de verte het geluid van een groep eenden. Of zijn het ganzen… Daar twijfel ik altijd aan.
Ik wist niet direct waar ik ze zoeken moest, en nog minder hoe ik ze zou kunnen vastleggen op foto.
Als ik eerlijk ben, kijk ik hier al heel lang naar uit.
Ze lijken zo ongrijpbaar.
Zo vluchtig op hun snelle vlucht.
Je hoort ze wel, maar ziet ze niet.
En als je ze ziet heb je net geen camera bij…
Maar nu hoorde ik dat ze heel nabij waren, mijn camera had ik in de hand en hij stond aan.
Voor ik het besefte, vlogen ze in een grote v-formatie mijn richting uit.
Ik had de tijd niet om scherp te stellen.
Ik kon enkel hopen op een gelukstreffer in het schaars geworden licht.
Ik richtte mijn lens ongecontroleerd naar de hemel en hoopte op een klein mirakel, misschien met een beetje hulp van hierboven…
‘Ik heb ze!’, jubelde mijn hart.
’Eindelijk!’, dacht ik.
Scherp afgelijnd zijn ze niet.
Maar ik ben er blij mee…
Het is een mooie afsluiter van twee dagen intens buitenwerk in de tuin.
Nu kan ik vol contentement nagenieten van alweer een mooie dag.
Ik wens je een heel fijne avond.
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 