De zonnige koude dagen zijn een streling voor het oog. De bladeren vallen gestaag, maar er is nog net genoeg blad aan de bomen, om geel, oker, diep oranje en rood bijeen te toveren, om mijn gemoed een stevige boost te geven, eer de grijstonen de overhand krijgen, en net het omgekeerde effect hebben.
Ik heb uit ervaring geleerd dat het goed is om een soort plan te hebben voor de donkere dagen arriveren. Een soort van winterproject dus. Ik weet dat het helpt.
Geïnspireerd door de fantastisch magische kleuren in de natuur, ben ik aan de slag gegaan in mijn creatief paradijsje.
Ik begon ‘s middags en kwam heel snel in een goede flow. Dat geeft een zalig gevoel, omdat alles dan als vanzelf gaat. Ik moet niks overdenken, ik kan me helemaal overgeven aan mijn gevoel in de overtuiging dat het goed is zo. De tijd is onbestaand en overbodig. Het lijkt alsof ik leeftijdsloos ben in zeeën van tijd.
Pas als het licht aan het venster waar ik schilder wegdeemstert, komt het besef van tijd terug. Dan moet de binnensluipende duisternis verdreven worden door binnenlicht. Voor ik het weet is de flow weg.
Gelukkig heb ik met vallen en opstaan geleerd te genieten van de momenten waarop de dingen vanzelf hun weg zoeken en in de plooi vallen. Want die ogenblikken zijn onvoorstelbaar kostbaar. Ze zijn me zo dierbaar. Het zijn schatjes, waar niemand anders iets mee kan.
Al klopt dat niet helemaal… ze geven me een goed gevoel, het zijn onverwachte en krachtige schouderklopjes, die me een soort van mildheid schenken. Niet enkel in het kijken en ‘oordelen’ over mezelf, maar ook over anderen rond me.
Het geeft een fijn gevoel.
Dat neem ik mee.
Dat geeft levenskracht.
Dat voedt de bron waar ik uit put.
Dat maakt van mij een dankbaar mens.
Ik wens je een heel fijne dag.
Geef jezelf gerust een schouderklopje, dat doet zo’n deugd.
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 