Het was een heel zonnige dag. Een tikkeltje fris, maar in een hoekje in de zon en uit de wind was het heerlijk vertoeven.
Ik dacht van efkes op mijn luie gat in de zetel te blijven zitten, nadenken over wat ik zoal ging doen… maar dat was duidelijk niet het moment…
Ik had het grote toverwoord dat met een grote W begint, nochtans niet uitgesproken… Ja, als het te lang duurt, begint ze er zelf over…
Neltieke had maar één boodschap voor mij: WANDELEN!
Ja, Nelleke, rustig Nelleke…
In mijn relatie met Chanelleke, heeft zij natuurlijk wel het meest te zeggen. Ze voert graag het hoge woord. Ik heb haar geleerd dat het ook vaak kwestie is van geven en nemen… Oké we gaan wandelen, als ik dan ook een foto mag nemen van iets dat me in het oog springt… Met die overeenkomst, een soort van samenlevingscontract-voorwaarde, gaan we samen op pad.
Het is nog vrij rustig in de dreef. En, Nelleke, kijk… er zijn ook niet veel andere hondjes… Goed, want daar heeft ze het niet zo voor…
De dreef is van haar. Het is haar terrein, en ook wel een heel klein beetje dat van mij.
Ik tast in de zak van mijn anorak om mijn telefoon uit te halen… in vertraag mijn pas heel even… met een ruk draait ze zich om… zeg, waar blijf je… Het is geen waar hé… Foto’s… nee, dat meent ge niet.
Ik neem er ook wel eentje van jou hoor Nelleke…
Oké, dat klinkt al beter…
Mag ik dan ook op de blog?
Natuurlijk, Nelleke…
Terwijl ik ga hurken op het gras onder een grote populier, passeren toch enkele joggers, die zich wellicht afvragen wat ik daar zo zit te doen…
Maar de wereld is er even niet. Ik ben vol bewondering voor de maartse viooltjes… Prachtig paars, heel klein en nietig, maar evenzeer groots in hun eenvoudige schoonheid, trekken ze altijd mijn aandacht.
Ze zijn al met meer dan gisteren… Hun blaadjes waren bestoft met zand en modderresten van de stormen die we hadden in februari, maar ze raken erdoor… Een voorbeeld voor ons, denk ik…
Ook wij zijn in staat stormen te doorstaan… al is daar de nodige moed en een dosis doorzettingsvermogen voor nodig…
Mijn hart heeft zich weer gevuld met courage, met positiviteit, met aandacht voor het moment… ik kan weer verder…
Kunnen we NU verder stappen?
Ja, Nelleke, natuurlijk… we zijn weer weg.
Ze huppelt alsof haar leven ervan afhangt…
Nu moet ik geduldig wachten tot ze elke grasspriet en elke boomstam besnuffeld heeft…
Dat staat, naar zij zegt, ook in ons samenlevingscontract…
Amai, ik wist niet dat zij alles zo letterlijk nam…
Ik wens je een fijne zondag.
Het wordt weer zonnig, maar fris…
Ga maar eens naar buiten, als je kan…
Dikke knuffel…
Ja, Nelleke, ook van jou, een pootje…
❤️
Het creatief paradijsje 