Goedemorgen lieve lezer,
hoe gaat het met je?
Lukt het allemaal een beetje?
Ik kom even piepen om te vragen hoe het met je is.
Ik vraag me dat wel af hoor…
Als ik zo creatief bezig ben, en dat gaat een tikkeltje trager dan anders, passeert iedereen die me lief is voor mijn geestesoog…
Hoe zou het met die zijn? En met die?
Die is ook alleen, zou het met haar lukken, zo in haar eentje?
Ik ben ook alleen, maar het gaat wel.
‘Ik ben dat gewoon’…
Mensen met kinderen, zou het daarmee gaan?
Mensen op een appartementje?
Zo zonder tuin?
En mensen die ziek zijn?
Die anders ziek zijn dan Corona-ziek?
Wat met mensen met een psychische kwetsbaarheid… die nu wellicht weinig of geen ondersteuning krijgen… hoe is het met hen?
Zoals ik schreef: met mij gaat het redelijk goed.
Zolang ik niet met één oor en één oog gekluisterd zit aan de radio of tv.
Als ik dicht bij mezelf blijf en luister naar wat ik nodig heb om verder te kunnen, lukt het aardig.
Mijn innerlijke stem geeft wel raad, maar ik moet haar taal kunnen verstaan en kunnen en willen horen wat ze zegt.
Als ik creatief aan de slag ga, weet ik nooit wat er komt.
Ik laat het gewoon gebeuren.
De ene dag is dat iets fel en kleurrijk, op een andere dag is het iets stil en ingetogen.
Vandaag hou ik het rustig.
En kijk…
De zon schijnt en de lucht is blauw.
Ik heb al brood gehaald bij de bakker, voor mij en mijn buren…
Ik heb reeds met Neltieke gewandeld in de dreef…
Het was heel vroeg nog… en ik kwam niemand tegen.
Zo heb ik het eigenlijk liefst op een zo prille nieuwe dag.
Ik wens je een heel fijne dag.
Als je tijdens mijn bezigheden in mijn gedachten passeert, zal ik even naar je zwaaien en je misschien een kushandje toewerpen, of een social distanced knuffel geven… en ik ben zeker dat je dat gaat voelen.
Hou je goed hé…
Dankjewel dat je er bent…
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 