Versoepeling

---

Ik zie een wereld vol gezichten, van mensen in hun kot.
In lockdown door de Corona-maatregelen.
Ik zie bezorgde mensen, sommigen uiten dit enkel nog door hun lichaamstaal. Als die dan al opgemerkt wordt.
Er zijn er die zich gevangen voelen.
Zoals er ook zijn die voordien al vast zaten.
Sommigen houden krampachtig vast aan wat ze hebben.
Of aan wat er nog van over is.

Sommigen zijn op zoek naar bedenkelijke uitwegen.
Sommigen hebben in relatieve rust hun eigen weg gevonden.
Voor velen kan het niet snel genoeg gedaan zijn, ze hebben er genoeg van.
Anderen vinden het net goed zoals het nu is.
Er zijn er die bedachtzaam afwachten op wat er gebeuren gaat…
of aarzelen met stappen zetten tot de grote storm gaat liggen.

Het waakzaam oog van de nog onbestaande contact-tracers ziet ons.
Er lijkt geen ontkomen meer aan.

De grenzen van ons kot, de beperkingen van onze zelfgemaakte en maakbare wereld… waar vaak ‘the sky the limit’ was… alles komt op ons bord te liggen…
We zetten volgens de regels van de kunst ons zelfgemaakt mondmaskertje af, en koken het in onze soeppot.
Het moet virusvrij worden, zoveel is zeker.
De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze uitgeschonken wordt.
Misschien koelt het zonder blazen…

Waar gaat dit heen?
Waar eindigt dit?

Wanneer eindigt dit?
Er zijn geen zekerheden meer in dit leven dat houvast bood en nu wankelend en vol twijfel stapje voor stapje voortschrijdt op een heel slap koord.

Deze keer is het een lastig virus, andere keren zijn het natuurrampen, of oorlogen… telkens krijgen we ‘voortschrijdend inzicht’ zoals het zo mooi beschreven wordt…
We zijn zo slim, we leren uit onze fouten… we zoeken oplossingen…
Da’s toch mooi en nobel.

Bij iedereen die uit de boot valt hopen we dat wij het zelf niet zijn…
dat het niet onze geliefden zijn.
Mensen die voor de Corona-crisis al uit de boot lagen, hebben we vaak niet eens opgemerkt.
Ze leken onbelangrijk en nu lijken het er zoveel meer te worden…

Hoe gaan we om met de veranderingen?
Hoe gaan we om met veranderde mensen?
Hoe gaan we om met de veranderingen in onszelf?
Hoe leren we leven in een veranderde wereld?
Hoe gaan we om met een veranderde samenleving?
De grote vragen komen nog.

De wereld heeft een knuffel nodig.
Dikke knuffel voor iedereen.

Morgen een strategische exit-dag…
Morgen maandag.
Een spannende dag.
Of een gewone dag.

Dikke knuffel.
❤️

---

In de collage zie je ook:
‘Het zittend meisje met gebogen knieën.’
Egon Schiele schilderde dit in 1917, tijdens de eerste Wereldoorlog, een jaar voor hij stierf.