Imagine

---

Als ik ‘s avonds in mijn bedje kruip, kan een vreemd gevoel me soms overvallen. Vooral op dagen dat ik niks gedaan heb op creatief vlak.
Er ontbreekt dan iets aan mijn dag.
Er ontstaat een bewustwording van onvolledigheid.
Als ik dat negeer, gaat het knagen.
Dat resulteert in een onrust, die zich uit in draaien en keren en weer klaar wakker zijn.
Ik wentel me om en om in ongeduldigheid.

Ik spring op, huppel mijn bedje uit.
Tegen een ongerust Chanelleke die grote ogen opzet en me aankijkt met een blik van: je gaat me toch ‘weer’ niet alleen laten hé…
zeg ik: mama komt terug hoor.
Ik hol mijn atelier binnen en pluk een oud boek van de stapel en een vulpotlood van 5 mm met een loodje B.

In kleermakerszit en bij een lichtje dat net voldoende op mijn blad schijnt, begin ik te tekenen. Het is, alweer, een gezichtje…
Het dametje kijkt terug.
Ze praat tegen me…
Bij het schijnsel van een invallende nacht, borrelen diepe gedachten in haar op.
Wat ik ook teken, ik ben altijd in gesprek met wat neerslaat op papier.
Hoe lang of hoe kort het ook duurt… dat gebeurt steevast.

‘Imagine’, zei ze… op de late avond van 21 mei.
Ik dacht aan het mooie lied van John Lennon.

You may say I’m a dreamer
But I am not the only one
I hope some day you’ll join us
And the world will be as one

Ik begrijp wat ze bedoelt.
Zeker op dit moment…
Ongedwongen geeft ze me zelf de titel van de tekening… ik hoef er zelf niet over na te denken…

Ik droom me een wereld bij mekaar, zonder dodelijke virussen, zonder terreur, zonder armoede, zonder ziektes en andere miserie…
De wereld lijkt een verdeelde plek te zijn geworden.
Iedereen plooit een beetje op zichzelf terug, terwijl we zo hunkeren naar verbondenheid.
Iedereen hoopt op begrip voor de situatie waarin hij of zij verkeert.

Ik droom mee met het gezichtje op papier.
Ik ben haar.
Zij is mij.
Ik ben niet de enige dromer…

Ik wens je een heel erg fijne dag.
Welke obstakels of hindernissen of meevallers er ook je pad kruisen… blijf dromen…
Dromen is altijd hopen.

Dikke knuffel.
❤️