En nu?

---

---

Ik ben vroeg uit mijn veren gesprongen deze morgen. Blijven liggen heeft geen enkele zin meer. De dromen zijn vervlogen bij een diepe ochtendzucht… Geen idee waarover ze gingen… Ik weet enkel dat ze kleurrijk waren… Ik heb wel eens gelezen dat zoiets vooral vrouwen overkomt… of dat steek houdt weet ik niet…
Ik heb mijn vroege wandeling er al op zitten… Mijn stramme spieren en knoken zijn helemaal losgewerkt… Ik kan er in vliegen…
Ik krijg toch een flits van mijn droom… Ik kon hardlopen als Elodie Ouedraogo… Fantastisch toch?

Ik installeer me bij het raam van mijn geprefereerd kaffee, in het dorp… ik geniet van een heerlijk pistoletje… Bij mijn koffieke sla ik mijn tablet open, ik open mijn blog… ik ga schrijven… het is trouwens al een tijdje geleden… en dan… lijkt er niks te komen…

En nu?

Ik zoek in mijn foto’s en vind een zorgelijk, bedenkelijk gezicht…
Ja, die wordt het.
Die past prima bij de sfeer van de dag.
Alweer dé dag waarop de nationale veiligheidsraad samenkomt, en met richtlijnen zal komen om ons losgeslagen Corona-gedrag bij te sturen…
Ik hoop op een duidelijke boodschap.

De regeringsformatie komt ondertussen ook niet van de grond, er lopen nogal wat politici rond met een Pinocchio neus…
Ik luister niet meer naar het gekibbel. Er wordt te veel rond de pot gedraaid…
Ik hoop op een duidelijke boodschap.

Ondertussen vraag ik me af of ik zelf niet te overgevoelig ben geworden… ik voel in mezelf een mengeling van ‘te veel’ en ‘te weinig’… Zou dit door Corona komen? Mijn hersenen zijn overladen, overspoeld met statistische cijfertjes waarin de ‘mens’ wat zoek is geraakt…
Probeer maar eens niet te denken aan datgene dat letterlijk overal in verweven zit…
Ik hoop dat er nog eens aan ‘echte mensen’ gedacht wordt…
Een gezicht op een schermpje behoort toe aan een mens…
Iedereen heeft zijn eigen verhaal.
Iedereen voert zijn eigen strijd.
Ook gezichten die nooit op een schermpje geraken hebben een verhaal.
Eentje dat niet eens gezien of gehoord wordt… eentje dat geen ‘online’ heeft.

Ik denk vaak aan wie vergeten wordt. Hoe dat zo gekomen is, is een ander verhaal…

Ik moet dringend de natuur opzoeken… Meer grond onder mijn voeten voelen en het geritsel van afvallend blad… straks wat regen voelen die de verdroogde aarde weer voedt en de stoffige geur van hittegolven vervangt door welriekendheid… Ik moet wat plaats vrijmaken in mijn hoofd voor schoonheid en blijheid. Mijn hand op een boomstam leggen en dankbaar zijn voor alles wat ik heb (ik bedoel het niet bezitterig)… of ben…

Ik wens je een fijne dag.
Ik zal vragen aan de bomen, de lucht, de regen, de wind, of ze ook naar jou wat energie sturen, waar je blij van wordt…
Dikke knuffel.
❤️