Goddelijk

---

---

Gisteren was een heel speciale dag. Ik sprong vroeg uit de veren. Ik voelde aan alles dat het een goede dag ging worden. Natuurlijk niet in het minst omdat het zondag de dertiende september was en laat dat nu net mijn verjaardag zijn.
Even schoof de gedachte… drie en zestig… in mijn vizier… gevolgd door de vraag, hoe dat zo gekomen was… Zo plots. Ineens… Had ik niet zien aankomen…

Ik keek naar de lucht, tastte de ‘einder’ af op zoek naar een streepje rood. Ik vond het niet en dacht: het wordt niks vandaag… Toch nam ik mijn camera en Nelleke mee en ging op pad.
Ik stond om kwart over zeven, op het moment waarop ‘het’ moest komen op de juiste plek. Nog steeds overtuigd dat er niks zou komen.
Ik bleef vol verwachting op mijn honger zitten.

Toen scheurde de relatieve einder open.
Er kwam een allesomvattende rode gloed bovenop het land liggen.
Hij vulde de hemel, de aarde, de bomen, en mijn hart.
Ik stond zowat betoverd met mijn voeten aan het gras gelijmd… terwijl ik in de zon die zich aftekende tussen de rode strepen zag wat zich afspeelde in de wereld…
De bosbranden in Californië, de wurggreep van het Coronavirus, radeloze vluchtelingen op Lesbos, sprinkhanenplagen…
Ik hield even mijn hart vast… voor de heftigheid waarmee alles kwam… wat mensen mensen aandoen, wat mensen de natuur aandoen…
het was veel…

De zon bleef even in het rood… ze bleef me in de ogen kijken… en ik keek haar ook aan.
Dat was een zeldzaam moment… omdat je leert dat je de zon nooit in de ogen mag kijken… Maar nu kon het perfect.

Ze liet me voelen hoe alles met elkaar verbonden was. Hoe alles toch één was… Ik begreep het, met een intensiteit die me bijna van mijn sokken blies… maar die me vervulde met een kracht en een gevoel van éénheid… waarbij woorden me te kort schieten.
Toen ze zag dat ik het snapte, slokte ze alle rampzaligheden en calamiteiten op… ze zoog ze mee…
ze gaf me het geschenk van ‘verlost’ te zijn van zorgen… en het gevoel dat er voor alles een oplossing kwam.

Daarna schoot ze omhoog, op haar tocht, op haar eigen reis, op haar eigen pad… en was ze gewoon de zon die scheen… het begin van een nazomerse zondag.

Maar in mij was iets veranderd. Ze had iets diep in mij geraakt.
Het was alsof in de twee minuten dat we mekaar zo zagen, een eeuwigheid, een oneindigheid vervat lagen.
Wat ik voel is een eindeloze dankbaarheid.

Dankbaar omdat ik me verbonden voel…
Niet meer alleen.
Nooit meer alleen.

De oplossing ligt in ‘samen’, niet in ‘alleen’…
Mijn verjaardag kon niet meer stuk.
Toen ik de foto’s die ik nam van de zonsopgang op mijn computerscherm bekeek, kon ik niet geloven dat ze zo mooi waren… dat ze weergaven wat ik had gezien… alweer een fantastisch cadeau.
Ongelooflijk…

Ik wens je een heel fijne dag.
Een dag vol verwondering en verbondenheid….
Dikke knuffel en een pootje van Nelleke…
❤️