Dag lieve lezer, hoe gaat het met je vandaag?
Ik hoop dat je het goed stelt… of dat het te doen is…
Ik voel me nogal krakkemikkig.
Ik ben wat ondersteboven, van wat ze op mijn pad hebben gegooid…
Het is wat vroeg om daar heel veel duidelijkheid over te hebben.
Dat klinkt wellicht wat vreemd… en dat is het ook.
Schrijven over iets waar ik nog geen woorden, nog geen taal voor heb, gaat niet lukken.
Wanneer er klaarheid komt, en ik wen aan een onverwachte draai van 360° of meer in de weg die ik bewandel, komen misschien de letters, de woorden terug, die me in staat stellen uit te kunnen leggen wat er aan de hand is…
Ik probeer ondertussen mijn tijd te doseren tussen rustpauzekes en bezig zijn in de tuin… Wat struikjes bijknippen, wat plantjes verzetten, putjes graven en weer dichtgooien…
Moeder aarde en de natuur, die troosten en helen altijd… die discrimineren niet tussen soorten leed dat ons soms uit het niets overvalt…
Ik probeer me niet te ergeren aan mensen die dwaze dingen zeggen, of die niets zeggen, omdat ze in hun onhandigheid geen woorden vinden, of niets kunnen bedenken dat helpt of troost…
Ik ben er zeker van dat we op het ogenblik dat er toe doet, weer die raakpunten vinden, die verbinden…
Het is tijd om mijn eigen motto aan te boren…
Kunst kan de wereld redden…
Al is het maar één klein tekeningske dat op een blad komt…
Ik praat met mezelf in mijn creatief paradijsje…
Daar tast ik de mogelijkheden af, daar kom ik mezelf tegen, daar vind ik mezelf…
Daar mag wat nog zonder woorden en uitleg is, gewoon zijn wat het is…
Ik wens je een heel fijne dag.
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 