Dag lieve lezer, hoe gaat het met je op deze zondag?
Misschien antwoord je: een beetje wisselvallig, zoals het weer…
Ik zou je geen ongelijk kunnen geven…
Op een dagelijkse wandeling met Neltieke, merk ik haar op.
Op een grote populier in de dreef hierachter, zit een huisjesslak.
De boom moet zowat dertig meter hoog zijn.
Het slakje, ocharme, in doorsnede zo’n centimeter of twee… is al een tijdje onderweg, naar de top…
Ze heeft moedig al anderhalve meter op haar teller staan, en de weg is nog lang.
Het ruwe gekartelde, houterige oppervlak van de schors, is niet ideaal om snelheid te maken. Het voelt droog aan, en is vast oncomfortabel…
Ik zie het slakje zowat ter plaatse blijven hangen…
Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, vraagt ze zich af…
Pas op de plaats maken heeft geen enkele zin, zo komt ze nergens.
Terugkeren van waar ze kwam, klinkt als mislukken, falen, en dat maakt haar qua gevoel depressief, alleen al door het haar zo levendig voor de geest te halen, dat ze het gewoon zou opgeven.
Er is slechts één oplossing…
Hoe moeilijk, hoe omslachtig, hoe ongemakkelijk, enzovoort ook… als ze ‘ooit’ door de ogen van de boom de wereld wil aanschouwen, moet ze naar omhoog, zo hoog mogelijk klauteren…
Want dat was haar voornemen, haar doel…
Hoelang ze erover doet, het maakt niet uit…
Het is gewoon kwestie van volhouden, volharden, doorzetten…
Ze had een droom, of was het een visioen, een hallucinatie misschien, Ze zag zichzelf meedeinen met de wind, gezeten op een tak, die zo hoog de lucht inschoot, dat ze al haar zorgen en bovennatuurlijke inspanningen vergat, en enkel nog iets kon voelen dat ze slechts kon omschrijven met woorden die niet eens weergaven wat het precies was… dat gevoel.
Oneindige schoonheid.
Lichtheid.
Universele gedragenheid…
Engelengezang…
Alles voelde verfrist, vernieuwd, opgelost.
In haar droom had ze haar greep gelost, ze had alles losgelaten, en was op een bolletje gedraaid in haar huisje, in een spiraalbeweging, door de wind, de wolken, en de lucht, zachtjes teruggezet aan de voet van de populier… in het gras, waar ze met nieuwe energie aan een volgende reis kon beginnen…
Ze realiseerde zich plots dat ze nog niet zo ver geraakt was op haar weg naar de kruin en daar helemaal bovenin… dat deed haar even twijfelen. Maar haar droom was zo levendig echt, dat ze besloot zich gewoon te laten vallen… Het kwam vast wel goed.
Ik heb haar bij mijn volgende wandeling met Neltieke niet meer teruggezien. Ze lag wellicht ergens diep in het hoge gras te slapen, en zich over te geven aan een volgende droom.
Lieve lezer, ik wens je nog een fijne dag.
Wat het ook is wat je bezighoudt, blijf dromen…
Dikke knuffel
❤️
Het creatief paradijsje 