Dag lieve lezer, hoe gaat het vandaag met je?
Wat ben ik blij dat jij er weer bent.
Ik ben ook blij dat ik er weer ben…
Dat was de afgelopen dagen even anders, ik ging gewoon kopje onder… Ik werd diep de modder in gezogen…
Ik vond mezelf bijna niet terug door die dikke smurrie…
Ik wou daar niet blijven steken, dus gooide ik het vandaag over een andere boeg.
Zoals zo vaak heb ik maar enkele mogelijkheden tot acute zelfhulp…
Ofwel ga ik tekenen of schilderen, het maakt niet uit wat… ofwel trek ik naar buiten… contact zoeken en maken met de natuur…
Ver hoef ik daar echt niet voor te lopen.
Ik vond oogverblindende schatten in de wegbermen, die leken op het eerste zicht heel wild…
Maar wat een schoonheid lag er aan mijn voeten, en vlak voor mijn neus, toen ik wat tijd maakte om echt te zien wat ik eerst niet zag…
Ik verloor mezelf…
Alweer… of weeral…
Deze keer had ik er niet de minste moeite mee dat het zo was.
Ik verloor het idee van tijd…
Ik had er veel.
Heel veel.
Ik had oneindig veel tijd om heel bewust stil te staan.
Tijd om waar te nemen wat de natuur me bood.
Tijd om ook toe te laten wat zo’n pijn deed binnen in me…
De tijdloze, eindeloze verbinding met wat er ‘gewoon’ is verscholen in het groen, bood zoveel troost, geborgenheid, comfort om alles te dragen wat al kwam en nog moet komen…
Dankjewel moedertje…
Dankjewel moedertje natuur.
Voor je aanwezigheid…
Voor je geduldig afwachten tot ik aan mijn breekpunt of keerpunt kwam.
Voor de mogelijkheid die je me biedt om mezelf terug te mogen vinden op een manier waarbij geen enkele gedachte nodig is, maar waarbij ik gewoon voel dat alles er mag zijn.
Gedragen.
Getroost.
Geliefd.
Gevoed tot in het diepste van mijn ziel.
Zo voel ik me.
Dat ga ik bijhouden, diep in mijn hart, diep in mezelf… om tegen de stootjes te kunnen van de dagen die komen.
Dag lieve lezer, het ga je goed.
Dikke knuffel en dankjewel om er te zijn.
❤️
Het creatief paradijsje 