Dag lieve lezer, hoe gaat het met je op deze zondag, rustdag?
Verloopt alles naar behoren?
Ik ging deze ochtend, net als elke andere dag, op wandel.
Ik loop graag tussen de bomenrijen terwijl ik niks anders hoor dan het geluid van mijn voetstappen. Elke stap raakt de aarde, beroert de grond en de keitjes.
Wanneer ik de bomen bekijk, hoe statig ze zijn, hoe gegroefd hun stammen zijn, glijd ik in een meditatieve toestand…
De rijen bomen, met het pad in het midden, geven het gevoel van aanwezig te zijn in een gothisch kathedraal… waar een ingetogen gevoel van rust hangt.
In ieder geval vind ik daar mezelf terug…
Soms ben ik er slechts kort.
Soms heel lang.
Hoe lang ik er vanmorgen vertoefde kan ik me niet zo goed herinneren. Het lijkt ook zo onbelangrijk, zo futiel.
Maar ik voelde me plots licht als een engel.
Ik voelde lichtheid, en kon daardoor ook toelaten heel dicht bij mezelf te komen. De zwaarte voelde helemaal niet zo zwaar aan.
Hoewel ik naar beneden keek, besefte ik, voelde ik, dat ik ook vleugels had. Die zijn en lijken broos als die van een vlinder, maar ze hadden zo’n potentieel, zo’n vermogen tot kracht, dat ze me de adem benamen…
Ze gaven me het gevoel: wat het ook is, ik kan het aan.
Ik wens je vleugels om de dag door te komen.
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 