
Dag lieve lezer, hoe gaat het met je?
Het is eventjes geleden. Ik had zo het een en ander aan mijn hoofd.
Bij belangrijke beslissingen ga ik niet over een nacht ijs.
Het is dan kwestie van dicht bij mezelf blijven, de natuur in te gaan, goed te kijken, diep te ademen… en prioriteiten te stellen en te herschikken.
Chanelleke is daarbij een grote hulp. Ze kan bijzonder goed relativeren. Ze heeft zo haar eigen ideeën. Ze is heel doortastend. Eens ze een besluit genomen heeft, wijkt ze er voor geen centimeter van af.
Dat heeft niks te maken met koppigheid, zegt ze zelf hé…
In Chanellekesland komt het erop aan van in haar kracht te kunnen staan.
Het lijkt me niet eenvoudig, om op een doordedagse wandeling, op ieder sprietje gras, bij elke boom, te kunnen ruiken wie er al gepasseerd is… Of ze iedereen kent. Of er iemand nieuw bij is…
Bij geurtjes van iemand die ze niet af kan, gaat ze op de rem staan… dan loopt ze liever een blokje om, of soms rent ze als de wiedeweerga naar huis terug… dat is geen lafheid, dat is zelfbescherming en zelfzorg.
Bij tegenliggers op de weg zijn er maar twee opties: afwachten, of duidelijk maken dat zij, en zij alleen de baas is… Hoe groot die tegenligger dan is, het doet er niet toe…
Chanellekesland is niet zo groot qua oppervlakte, maar wat zij op haar grondgebied ervaart is wel mega… qua over prikkeling kan het wel tellen… ook daar is maar een antwoord op: op of onder een fleeceke wegkruipen en een snurkje doen… Ik kan haar geen ongelijk geven.
Ik probeer me een voorstelling te maken van haar wereld, van hoe zij alles ervaart. Dat kan een heel spectrum vullen: van poepsimpel tot kei ingewikkeld…
Misschien stelt zij zich helemaal geen vragen…
Het gevaar zit er in dat ik mijn gevoelens op haar projecteer en haar emoties toedicht die meer bij mezelf dan bij haar thuishoren.
Of is het gewoon dat het hondje op het baasje lijkt, of was het omgekeerd?
Het zou kunnen natuurlijk.
In ieder geval wensen we je een heel erg fijne dag.
De zon schijnt, de plassen drogen op.
Dikke knuffel
❤️