Dag lieve lezer, wat is het lang geleden dat ik in mijn pen kroop…
Niet letterlijk te nemen hoor, want deze blog wordt netjes ingetikt en hangt dan ergens in de cloud…
Ik ben elke dag wel creatief aan de slag, mijn motto indachtig dat kunst de wereld kan redden.
Maar we staan met zijn allen zo oog in oog met wat misloopt op onze grote aarde, dat ik er niet alleen heel stil, maar ook heel boos en verdrietig om word.
Vol ongeloof probeer ik te volgen wat er gaande is, mezelf beschermend tegen een overdosis nieuws.
Doseren is een thema in mijn leven, bij alles wat ik doe.
Wanneer ik met kleuren aan de slag wil gaan, lijk ik gewild of niet, steeds naar blauw en geel te grijpen…
Hoe zou dat toch komen?
Ik kan me proberen voorstellen dat voor de mensen die zich in oorlogsgebied bevinden de lucht blauw kan zijn, de vogeltjes nog zingen, het gras groen is… maar hoe ze zich voelen…
Ik kan bedenken hoe dat moet zijn… ik heb verhalen over een oorlog gehoord van mijn vader… over wat voor impact dat heeft op levens.
Onwezenlijk.
Dus ik probeer mijn onrustige geest wat te kalmeren, door toch iets te doen… al is het enkel met kleuren op papier…
Op de een of andere manier brengt dat wat troost, wat hoop en wat rust, ook al verandert het niets aan de wereldorde zoals die zich nu ontplooit.
Hoe is dit mogelijk?
Hebben we als mensen dan niets bijgeleerd?
Hebben we geen voortschrijdend inzicht?
Ik hoop en blijf hopen…
Ik wens je een fijne dag, ondanks alles wat nu fout loopt.
Dikke knuffel
❤️
Het creatief paradijsje 