De roosjes

---

---

Er was eens een meisje dat zich een beetje verloren voelde. Haar leven liep niet over rozen, ook al heette ze Rozemieke. Ze kon haar draai niet vinden. Ze was het beu dat men haar zag als het eeuwige muurbloempje… maar ergens diep vanbinnen… heel erg diep wel, wist ze dat ze toch in hart en ziel een roosje was. Schoon om te zien. Heerlijk was dat besef. Ze zag zichzelf in alle kleuren en tinten die roosjes konden hebben. Ze zoog de betoverende geur op van het rozenparfum waarmee ze zichzelf omringd voelde… Ze sloot haar ogen… en ging mee op stap… in een droom, in een waan… Wat het ook was, ze liet zich helemaal gaan… ze dreef weg… alsof ze compleet gewichtloos was en geen pijn of verdriet meer voelde…

Ze hoorde het ruisen van de zee… golven die op het strand rolden. De zon scheen en er waaide een zalig comfortabel windje… Ze keek rondom rond… ‘ik sta ik de duinen… ik sta op de hoogste duin…’ ongelooflijk. Ze kreeg ruimte in haar hoofd, alle dwaze gedachten en ideeën waren opgeruimd.

Ze stond op blote voeten, en had een jasje en een hoedje aan van rozenblaadjes. Waar dat vandaan kwam wist ze niet. Het deed er ook niet toe.

Ze begon te stappen in het rulle warme duinzand. Nog nooit was ze zo gezwind en vol gelukzaligheid een duin afgelopen. Het warme zand tussen haar tenen… aardde haar in het moment.

Ze kwam na een poosje op een soort van kruispunt. Ze keek links en zag helemaal in de verte iemand aankomen… Vreemd… Ze had dezelfde jas aan als zijzelf. Ze keek rechts en daar kwam ook iemand aangelopen… met eenzelfde outfit… Ze kwamen zachtjes, geluidloos, gezwind naar haar toe… Ze herkende zichzelf. Alsof ze twee keer in de spiegel keek, zo voelde het aan…

Ze spreidde haar armen in een verwelkomend gebaar. Alles wat ze ooit had verdrongen, ontkend, miskend, of diep in haarzelf had weggestopt leek nu duidelijk. Ze kon accepteren wat was. En ze voelde ruimte om alles een plekje te geven, ze kon verder…

Ze had in zichzelf zielsverwanten, gelijkgestemden gevonden… Ze waren er altijd geweest, maar ze was ze onderweg op het pad van het leven kwijtgeraakt… dacht ze…
Maar dat deed er niet toe. Ze waren terug… Ze maakten haar heel. Zoals het altijd had moeten zijn. Ze noemde ze Rose-Anne en Lily-Rose… ze maakten haar blik zachter, en openden haar hart…
De roosjes liepen samen in dezelfde pas, op hetzelfde ritme over het strand. Ze keuvelden over het leven. Over zichzelf… Over wat het is om zo diep en innig verbonden te zijn. Zo was het goed.

Ik wens je een heerlijke dag.
Dikke knuffel.
❤️