Ik heb zopas een pakketje boeken opgehaald in de bibliotheek.
Ik had mijn al dan niet gelezen ontleende boeken netjes in de inleverbus gedeponeerd.
Gisteravond werd ik opgebeld met de mededeling dat mijn boeken zouden klaarliggen op een tafel in de inkom van de bib.
Ik kreeg nummer 44 en mocht langsgaan om 17 uur.
Ik had gisteren een lijstje boeken uitgedokterd. Of was het eergisteren… Mijn tijdsbesef is momenteel ook niet meer wat het was.
Online gekeken of ze wel beschikbaar waren. Dan klikken op verzenden. En wachten op je nummer en je tijdstip.
Een heel goede service, alles netjes, vriendelijke stem aan de telefoon. Boeken waren op de afspraak net als ik.
Dikke merci aan de bib om dit zo voor mij te regelen.
Ik was er alleen.
Op de tafel in de inkom stond nog een zakje te wachten.
Toen ik terug op mijn fiets sprong, bekroop mij een heel akelig gevoel… ik werd overvallen door een tristesse.
Ik zou die wel afwimpelen met een klein ommetje op de fiets, tegen de wind in. Nee, het werd nog triestiger…
In de dreven lopen mensen, zijn er fietsers, die mekaar behoedzaam passeren. Hier en daar een mondmasker… zelfs op de fiets… die mens heeft misschien net haastig op 30 minuten een boodschap gehaald…
Ik wil dit niet…
Ik wil mijn vrijheid terug.
Ik wil zelf tussen de boeken struinen in de bibliotheek… Kijken welke kleur de kaft heeft, voelen hoe dik het boek is, zelf zien of de letters groot genoeg zijn om ze comfortabel te lezen… Ik wil me verliezen in de tekst op de achterflap van het boek, en dan beslissen of ik het ontleen of niet.
Ik wil het stille geschuifel van mensenvoeten horen, die net als ik tussen de rekken wandelen…
Ik wil niet anderhalve meter afstand moeten houden…
Ik wil niet buiten moeten wachten wanneer er al te veel mensen binnen zouden zijn…
Ik wil…
Ik wil dat het ophoudt…
Ik wil terug in de tijd, achteruit naar het moment waarop alles nog normaal was…
Al klopt dat ook niet helemaal.
Ik wil een minder hectische wereld…
Een wereld die heel wat rustiger mag zijn.
Maar wel een wereld met knuffels en knuffelberen, met kussen en handengeven, zonder afstand en zonder mondmaskertjes…
Wat ik ook wil… ik plooi me naar wat voorgeschreven werd.
Heel gedwee keer ik terug naar mijn kot.
Een kot waarin ik zowaar alleen ben, maar toch ook Chanelleke heb.
Ik heb een tuin.
Ik heb een dak boven mijn hoofd.
Ik heb vanalles om te eten.
Ik heb zelfs een creatief paradijsje…
Wat heb ik te klagen?
Niet.
Niets.
Over niets.
Absoluut niet…
Ik ben mild voor mezelf… er zijn momenten van tijdelijke inzinkingen, waarop ik niet meer wil wat er nu is en verlang naar méér dan wat ooit was…
Het is des mensen… zeg ik dan…
Ik hou mijn ontleende boeken nog even in quarantaine… ze zouden kunnen besmet zijn toch?
Misschien begin ik overmorgen te lezen… als mijn concentratie meezit.
Een dik dankjewelletje voor iedereen die creatief omgaat met de ongewilde crisis… en voor iedereen die zijn best doet om de regels te respecteren…
Het is flink hoor…
Nog een heel fijne avond, dag of morgen…
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 