Lieve lezer,
ik zit met dakwerkers op mijn kot.
Ladders en draden die strak gespannen ‘de pas’ aangeven, en hier en daar een brokje steen of dakpan dat naar beneden komt, beletten me van de tuin in en uit te lopen…
Chanelleke, die ook binnen moet blijven, is niet goed gezind. Ze bekijkt me met van die oogjes die niet begrijpen waarom ze niks mag… Haar gewone routine is verstoord en dat maakt haar behoorlijk nukkig en kregelig… Ze weigert me echt aan te kijken, en haar brokjes moet ik maar zelf opeten… Het is een kadeeke.
We zijn solidair, Nelleke en ik.
Samen kunnen we alles aan… denken we toch.
Dan maar binnen aan de slag.
Ik had een artikel gelezen over opruimen… Opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd en zo…
Schoon schip maken met wat niet meer in het plaatje past…
Dus ging ik aan de slag…
Alle kabels, snoeren bij elkaar.
Schoenveters gesorteerd.
Theelichtjes samen in een doos.
Kaartjes.
Balpennen…
Straks is alles dik in orde…
Onderin een schuif ligt een schrijfblok met geruit papier…
Toen leerde ik kalligrafie… hoe lang zou dat geleden zijn?
Ik blader door de netjes geoefende letters… met gele bister… Notenbolster…
Verbaasd begin ik te lezen…
Ik herinner me dat ik schreef wat in me opkwam, geïnspireerd door wat ik door mijn raam zag… en enkel die letters gebruikte die ik al aangeleerd gekregen had…
Die woorden die een klein momentje weerspiegelden zonder interpunctietekens… het had wel iets…
Het deed ook wel iets met me…
Het maakte me zowaar op het moment intens gelukkig…
Dat voel ik nog wanneer ik nu lees wat ik toen schreef…
In het tekstje hierboven, stond geen enkele ‘c’, die kon ik nog niet…
Ik lees efkes verder in mijn kleine geluksmomentjes…
Straks zijn de ladders weer weg en kan ik de tuin in.
Ik wens je een heel fijne dag.
Dikke knuffel.
❤️
Het creatief paradijsje 