Onverwacht

---

---

Het was een wisselvallige dag gisteren.
Dubbel variabel. Mijn gemoed bewoog zich mee met de grillen van het weer.
De dag begon alvast goed. De zon kwam op over een wat mistig en vochtig landschap. Chanelleke huppelde gezwind mee op de ochtendwandeling. Thuisgekomen schonk ik mezelf een koffie uit en ging achterovergeheld in mijn tuinzetel liggen in het zonnetje. Het viel op hoe stil het was. Prachtig… en ik werd er blij en gelukkig van…

Ik startte met mijn goedgezindheid een creatief projectje op. Alweer een experiment.
Toen ik mijn frietjes begon te snijden voor mijn zondagse traktatie, zag ik de hemel dichttrekken… Dikke wolken verzamelden in drommen boven mijn creatief paradijsje…
Stortvlagen kwamen snel.
Ik zag hoe Nelleke haar neus in haar fleece dekentje verborg, en daarbovenop met haar pootje de buitenwereld buitensloot…

Zou het kunnen dat ook zij zo plots overvallen werd door een herfstig wintergevoel… Dat was bij mij wel het geval… Ik dacht aan Corona in donkere dagen die zouden komen en toen ging het helemaal bergaf met mijn gemoed…

Tussen twee buien door trok ik Nelleke nog eens mee voor een klein toertje… Misschien zouden we ervan opkikkeren… Niks bleek minder waar… Nelleke begroef zichzelf weer in haar fleece… Zelfs snoepjes vond ze niet interessant. Haar brokjes liet ze onaangeroerd…

Ik nestelde me in de zetel naast Nelleke, die duidelijk in een diepe depressie was gesukkeld… Ik keek door het raam. Zag het dak van de overburen, de boompjes van mijn andere buur die blaadjes losten in een wind die richting noorden was gedraaid…

En toen…
In de bladeren, en het dak… zag ik de oude, wijze man die mijn hele raam bijna vulde… Zijn haar en baard waaiden mee met de wind… Hij keek me aan en gaf me de nodige goede raad… Hij deed me relativeren. Hij bood oplossingen waar ik ze niet zag. Hij was vast een soort sjamaan of zo…
Ik vergat mijn gemijmer en gepieker… Ik zag weer licht…
Dankjewel sjamaan, dacht ik…
Ik sprong kwiek uit mijn zetel en ik vond Nellekes oude kauwbotje eronder, op een plek waar ze zelf niet bij kon…
Toen ze haar afgesabbeld botje zag kwam ze kwispelend naar me toe en begon eraan te knabbelen met smakkend geluid… nee, Nelleke was niet depressief…
Ik ook niet, dacht ik toen…
Ok, toegegeven… Het leek efkes zo…

De moraal van het verhaal… geen verzinsel deze keer, maar echt… is dat een oplossing zich heel onverwacht kan aandienen…
Het zou kunnen dat het gewoon mijn wat chaotische creatieve brein is dat zelf zoekt wat het nodig heeft om zich goed te voelen…
Maar wat het ook is…
Het is goed zo…

Ik wens je een heel fijne dag.
Dikke knuffel.
❤️