De laatste avond

Het was een heel speciale avond.
De ijskoninginnetjes stonden op een keerpunt in hun leven.
Daarom waren ze heel erg dicht tegen elkaar aan gekropen aan de oever van het grote meer.
Ze hadden een kwalijke reputatie bij mensen die hen niet echt kenden…
Ze zouden ongevoelig zijn, ongenaakbaar, onraakbaar en onkraakbaar.
Ze wisten zelf wel beter.
Ze hadden leren leven met het onbegrepen zijn.

De zon had hun plekje bij het water wat opgewarmd, en wat lichter en luchtiger gemaakt.
Daar waren ze heel stil van geworden.
Ze waren zich bijzonder bewust geworden van de tijdelijkheid van hun leven.
Het zou vast erg snel gaan nu.
Het zou best kunnen dat ze er bij een volgend ochtendgloren niet meer waren.

Ze hadden geen alternatief.
Ze moesten zich gewoon neerleggen bij de situatie.
Ze schuifelden wat dichter tegen mekaar aan.
Ze vroegen zich af wat ze konden doen om hun overgang naar een ander bestaan tot een mooi en memorabel moment te maken voor elkaar.

Ze begonnen stilletjes te giechelen, te lachen…
Koud waren ze niet.
Ze werden warm van de herinnering aan de mooie tijd die ze samen hadden doorgebracht. Ze dachten aan hun eindeloze gesprekken, die zo liefdevol en hartelijk waren, en voedend en zo verbindend…
Dat zou nooit weggaan. Nooit.

Ze begonnen fel, van binnenuit, te gloeien…
Zich bewust dat dit het overgangsmoment naar een ander bestaan nog zou versnellen…
Maar het was zo mooi, om de vriendelijkheid, de vriendschap, de kracht, het samenzijn, en samenhoren, zo innig en diep te kunnen voelen, dat ze het er wel voor over hadden.

Ze voelden hun voeten, hun benen week worden…
Ze werden zachter en milder…
Zo vergleden ze in de tijd.
Zo moest het gaan.
Daar hadden ze vrede mee.

Lieve lezer, ik wens je, op deze Valentijnsdag, mooie liefdevolle verbondenheid…
Dikke knuffel ❤️